Op 31 oktober 2006 zou de uitslag van de test op de deurmat liggen, hadden ze beloofd. Dus toen ik een grote, witte, aan mij geadresseerde envelop in de brievenbus zag met in grote rode letters ‘SPOED!‘ erop gedrukt begon mijn hart te bonzen.
Wat ik je – uit veiligheidsoverwegingen – niet heb verteld is dat de test desastreus is verlopen. Ik was, tot mijn eigen verbazing, bloednerveus en reageerde op de modelsituaties als een zombie.
‘Da’s niet goed.’ dacht ik nog. En ik had gelijk.
Uit het rapport in de dikke envelop bleek dat het woord abominabel nog niet eens voldoende was om te beschrijven hoe ondermaats de drie psychologen mijn capaciteiten kwalificeerden.
Zonder enige twijfel heeft deze vernietigende beoordeling vérstrekkende gevolgen. Ik zal nog meer door het land worden gestuurd van training naar training en, wat minstens zo belangrijk is, van lunch naar lunch.
Ontroerd legde ik het rapport terzijde. Wat is het leven toch goed voor me.
[Ik vond het ook heel knap van de deskundigen dat ze inzagen, ondanks mijn falende optreden voor de camera, dat ik nog een groot groeipotentiëel in me heb. Het zijn echte professionals, die psycho’s!]
Alleen al de gedachte dat ik zou moeten gewikt en gewogen worden, is al voldoende om helemaal tilt te slaan. Ik leef heel erg met je mee 🙂
{Mowl: medeleven is een goed iets. Een financiële bijdrage is ook niet verkeerd.}
Je hebt ons dus toch eerlijk de uitslag verteld.
Worden de trainingen verzorgt door dezelfde psychologen die de test afnamen?