 |
|
D’r was wel ’n reden voor ons bedrijfsuitje, al was me die niet helemaal duidelijk meer. Maar goed, om die reden gingen we dus met z’n allen klootschieten.
Heb je dat wel es gedaan, klootschieten? ’t Is in wezen ’n simpel spel: je hebt ’n bal en die gooi je weg. Dan loop je d’r achteraan en zoekt ’m op. En dan gooi je ’m weer verder weg. Net zolang tot je terug bent waar vandaan je vertrokken bent.
Inderdaad, ’n vrij zinloze en tijdrovende bezigheid. Maar welbeschouwd is ’n groot deel van m’n leven zodanig te bestempelen. Daar gaat ’t dus ook niet om.
Wel om dit.
Wat is nou eigenlijk de verleden tijd van dat woord, klootschieten? Ik schoot kloot? Ik klootschoot? Of nog anders: ik klootschiette misschien? En kent iemand misschien ’t participium perfecti?
[De Nederlandse Taalunie en Van Dale laten mij hieromtrent in ’t duister. Prutsers. Waar zijn ze als je ze nodig hebt?]
Net als met houtsnijden, loodgieten en discuswerpen bestaat dit alleen in onbepaalde wijs. Nu kun je bij houtsnijden altijd nog zeggen dat het hout snijdt, maar daar schiet je in dit geval geen bal mee op. Wellicht is het meest correcte nog om hier dezelfde vervoegingen te gebruiken als bij handballen. In jouw geval: jij zal nooit meer gaan klotschieten, ofwel: je hebt voor het laatst geklootschiet.
{Mowl: en dat is ’n ding dat zeker is.}
Volgens mij is het een zelfstandig naamwoord. Je gaat dus klootschieten, of je was bij het klootschieten. Of je deed mee aan het klootschieten.
Je was overigens historisch erg verantwoord bezig. Het klootschieten schijnt al sinds de 13e eeuw te hebben bestaan. Welke variant hebben jullie gespeeld? De ‘veld’, ‘straat’ of ‘zet’ variant?
{Mowl: straat. Overigens goed bedoeld, maar niet juist — klootschieten is wel degelijk ’n werkwoord.}
Ik ben er achter ja. Mijn taalgevoel laat mij helaas regelmatig in de steek. Sterker nog: ik heb geen taalgevoel.
Ik zou het niet weten 🙂
{Mowl: daar heb ik dus niks aan.}
De werkelijkheid is dat de vt van dit woord niet bestaat. Niemand zegt het namelijk ooit tegen iemand anders. Uit zelfbehoud.
{Mowl: maar d’r zullen toch ook wedstrijdklootschieters zijn die met ongepaste trots vertellen wat ze vorig weekeinde hebben gedaan?}
Geweldig opgemerkt en dat nog wel door een nuchtere Fries. Ik dacht dat Friezen de Nederlandse taal niet eens kennen omdat ze hun eigen taal hebben…;”)
{Mowl: deze Fries mag zelfs op de vaderlandse radio praten. Dat niemand luistert heeft d’r niks mee van doen.}
‘Ik heb kloot geschoten’ en ‘ik klootschoot’. Dit lijkt mij het meest logische. Maar ja, de Nederlandse taal is alles behalve logisch.
{Mowl: ’t wordt me niet echt duidelijker.}
Moest je je daar nou zo voor haasten, gisteren?
{Mowl: je kunt niet klootschieten en webloggen tegelijk.}
Ik klootscheet?
{Mowl: ’k sta nergens meer van te kijken.}
Ik vermoed “geklootschiet”, net als bij “gestofzuigd”. In het spraakgebruik zal het inderdaad wel als “klootgeschoten” worden gebruikt.
Bij nader inzien, op grond van van Dale: het werkwoord komt alleen voor in de onbepaalde wijs (infinitief). Je kunt dus bijvoorbeeld niet zeggen “ik klootschiet”, net als bij “ik stofzuig”. Mirjam heeft daarom wat betreft haar tweede en derde volzin gelijk. Een voltooid deelwoord bestaat niet, net als alle andere gebruikelijke werkwoordsvormen, behalve de infinitief. Wat een gekloot!
{Mowl: geen voltooid deelwoord voor klootschieten? ’k Dacht ’t wel — ’k doe ’t nooit meer!}
Het is in ieder geval klootgeschoten. En verder is dit volgens mij zo’n onvolledig werkwoord… En daar schiet je dus geen kloot mee op.
{Mowl: dat schot voor open doel was te mooi om te laten liggen, nietwaar?}
Als de Nederlandse Taal Unie en van Dale het niet weten, hoe kun je dan verwachten dat er tussen je lezers iemand zou zijn die het weet? Ik weet het in elk geval niet, maar ik vermoed klootschoot.
{Mowl: ik acht m’n lezertjes hoog.}