 |
|
“Ik vin vekouwe sijn soiets lafs.” snotterde ik. “Kijk, as je griep hep, ben je teminste ech siek, ma as je vekouwe ben, sit allenig je kop fol snot. Tis gewoon aanstellerij.” besloot ik m’n betoog. D’r was niemand om me tegen te spreken. Ik pakte daarom nog maar es m’n zakdoek om d’r omstandig in te trompetteren. Deerniswekkend was ’t gewoon.
“En sittik ook nog es in meself te praten.” mompelde ik. “Bah.”
[“Heb je René gezien?” hoorde ik om me heen roezemoezen. “’t Gaat niet goed met ’m. Hij is gestopt met roken.”]
Haha, toch maar weer beginnen?
{Mowl: ik hoop ’t niet.}
Van roker veranderd in een soort van olifant. Ja, dat valt niet mee, Rene.
{Mowl: olifant? Vanwege m’n slurf?}
Wanneer begin je weer? Dan lost die snot zo op.
{Mowl: volgens mij werkt dat niet zo.}
Ik vind het snuiten van de neus dan altijd zo’n opluchting.
{Mowl: één keer, ja. Twee keer, misschien. Maar na dertig keer is alles schraal en gevoelig.}