Onverschilligheid is de handschoen waarin het kwaad zijn hand steekt. Bodie Thoene

De burgemeester had weer ’n brief geschreven. Ik las ‘m kruislings door — ik wist al wat ze schreef: de Enge Mannen zouden weer door de wijk marcheren. Verschillende media hadden ’t bericht al gebracht. En ’t deed me eigenlijk niet veel. Ik was schouderophalend gelaten, zo je wilt.

O, ik wist best dat dit ’t moment was om ’t Kwaad te bestrijden. Dat ik moest opstaan voor Vrijheid, Verdraagzaamheid en Veelzijdigheid. Dat dat ’t verschil maakt in tijden waarin om stellingname wordt gevraagd.

’t Besef is d’r wel. En toch.

Wat had ik eigenlijk gedaan in de oorlog?

[Met Ik sta liever stil dan dat ik achter wie dan ook aanloop had ik d’r nog iets van ’n principiële draai aan kunnen geven. Maar liegen doe ik ook al niet.]