De ouderen hoeven niet zo prat te gaan op hun ervaring. Zij geven die naam aan de dwaasheden die zij in hun jeugd uitgehaald hebben en die hun per slot van rekening niets hebben geleerd. Jean Giono (1895-1970)

Onverhoeds en onbedacht was ie weer terug in m’n sleetse leven.

“Als ik Alonzo hoor, dan denk ik aan jou.” zei Ben, decennia later weer, tegenover me, in ’n tochtig café. Hij tikte me d’r bij op m’n hand — ’t voelde zacht.

Alonzo! M’n adem stokte even — ik was ‘m niet vergeten: hij was misschien weggezakt in ’t broekland van de jaren. Hij was eens de zon, de zee, ’t warme zand tussen m’n tenen — hij reikte naar de hemel. Hij was zoals ik wilde zijn.

“Alonzo.” herhaalde ik. Ik zei ’t bijna vertederd.

[“Dan was jij Phil Lynott.” zei ik. Ben glimlachte. “Maar natuurlijk.” zeidie.]