Het is normaal dat je alleen maar daaraan denk. Het is abnormaal als je aan iets anders denkt. Niet alleen denk ik alleen maar daaraan, ik bezoek ook alleen maar mensen die daaraan denken. Georges Wolinski (1934)

“Mijn hemel!” of iets soortgelijks riep ik uit toen ik tot de verontrustende conclusie kwam. We waren net teruggekeerd uit Vlaanderen van ’n bezoek met Moeder aan Zus. Thuis, met z’n beidjes op de bank, analyseerden we de familieleden.

“Zus is me d’r ook één.” lachte Brrrr. “Ze is lief, maar ze spoort niet echt.”

“Aan Broer mankeert anders ook nog wel ’t één en ander.” becommentarieerde ik de afwezige van de dag. Brrrr knikte.

“En Moeder?” vroeg ie. Ik glimlachte.

“’t Is gewoon onmogelijk dat iemand van drieëntachtig gewoon is.” We waren even stil. En toen kwam ik tot die uitroep.

“Mijn hemel.” zei ik dus. Of iets dergelijks. Ik keek Brrrr geschrokken aan.

“Wij zijn nog ’t normaalst van ’t hele stel.”

[Brrrr fronste. We hebben ’t d’r de verdere avond maar niet meer over gehad.]