Illusies zijn als paraplu’s: amper heb je ze of je verliest ze weer, en het verlies laat altijd een gevoelige kleine wond achter. William Somerset Maugham (1874-1965)

Zo’n veertig uur was ik de bezitter van ’n paraplu en ik was d’r blij mee.

De regenscherm kreeg ik van Brrrr na afloop van ’n musicalbezoek. ’t Was ’n bijzonder fraai exemplaar, met ’n zware papegaaienkop, stevige baleinen en bespannen met ’n oerdegelijke stof. ’t Was jammer dat ’t uitgerekend nu niet regende.

Omdat de weerman wolkjes met druppeltjes in z’n grafiek had geplaatst, nam ik m’n aanwinst mee naar m’n werk. Daar toonde ik vol trots de schoonheid en de kwaliteit van ’t geschenk. Bewonderende knikjes waren ’t gevolg. In de trein terug legde ik de paraplu voorzichtig neer, tegen de wand van de coupé, met de snavel omhoog, alsof ik ‘m te rusten legde.

En zo had ik ‘m ook laten liggen, realiseerde ik me even later op de fiets.

[“Hij heeft vast nu ’n andere goed baasje.” probeerde Brrrr me te troosten.]