|
Ik schutterde en stotterde, m’n welsprekendheid was compleet verdwenen. En als ik dan maar met stomheid geslagen zou zijn was d’r nog niks aan de hand, maar in plaats daarvan kraamde ik de grootst mogelijke onzin uit. Ik zag mezelf genomineerd voor de Gouden Framboos.
’t Zat zo.
Flo en Ype & Willem kwamen signeren en ik ging daarheen. ’t Was rustig in de boekwinkel en ik stond meteen vooraan bij ’t tafeltje waar ’t drietal me vriendelijk afwachtend aankeek.
Iets onverstaanbaars mompelend legde ik m’n collectie op ’t tafeltje. Geroutineerd pakte elk ’n uitgave van ’t stapeltje en begon met de sessie.
“’t Gaat zo vast regenen.” bracht ik uit. Verbaasd keken ze me aan. (Net zo verbaasd als ik over mezelf was, trouwens.) “Weten jullie al waar jullie gaan eten?” (Waarom beet ik m’n tong niet af?) Ik zag mezelf en wist dat ik niet meer te stoppen was. Ik geneerde me bij voorbaat al voor wat komen ging. Gelukkig kwam d’r ’n fan met ’n taart.
“Ik hou niet van zoet.” zei ik.
[Daarbij zweette ik ook nog als ’n otter. Ze zullen me niet snel vergeten.]
De nabijheid van idolen… brengt iedereen aan het wankelen.
{Mowl: dat geldt voor mij zeker.}
Misschien waren ze afgeleid door je mooie kijkers? 😉
{Mowl: lief bedoeld, daar niet van.}
Ach zolang je ze na het signeren niet hebt gestalkt, zal de indruk die je hebt achtergelaten best meevallen!
{Mowl: m’n hemel, ik zal toch wel iets hebben achtergelaten?}
Pingback: Tweets that mention nieuw stukje op Mowl.eu: De dagelijkse blamage -- Topsy.com