Van het leven genieten lijkt mij een karwei. Niet dat ik me op de dood verheug, ze is me te niets en ze duurt me te lang, maar als ik het leven in al zijn gruwelijke facetten in aanmerking neem, vraag ik me wel eens af hoe je daar in godsnaam vreugde moet uit putten. Rudi Vandendaele (1956)

’t Leek zo’n onschuldig vraagje, zeker op ’n bruiloft, aan de neef (die getuige was) en z’n vriendin: of zij al plannen hadden om te gaan samenwonen. De neef verstilde en z’n vriendin begon met d’r lippen te trillen. Dan kwamen de tranen.

“’t Is allemaal iets anders gegaan.” zei ze. “Dat hebben we net besloten.” Ik schrok van de reactie.

“O, ’t spijt me.” zei ik meteen. De vriendin schudde d’r hoofd.

“Daar kun jij niks aan doen.” zei ze. Met ’n vinger veegde ze ’n traan weg. De neef keek opzij. Z’n ogen waren rood. Ineens stond ie op en liep ie ’t terras af. Z’n vriendin volgde.

“Daar ben je goed in, hè, mensen aan ’t huilen krijgen.” zei Brrrr.

[’t Is inderdaad één van m’n minder bekende talenten. Onbedoeld, dan.]