 |
|
D’r stond ’n man bij de ingang van ’t station met ’n krant in de hand.
Nu had ik toevallig niks te lezen bij me en de weekeinde-editie was uit en op, dus, geheel tegen m’n gewoonte in, aanvaardde ik daarom ’t aanbod en pakte ’t dagblad beet. De man liet echter niet los.
“Die’s van mij.” siste die.
“Ja.” knikte ik. “Bedankt.” Maar nog weigerde de man de krant af te staan.
“Nee!” zeidie met rood aanlopend hoofd. “Afblijven! Mij!” De stoccato uitgesproken woorden bereikten uiteindelijk hun doel. M’n greep verslapte.
“O.” zei ik (’t was weer zo’n moment waarin de woorden ver te zoeken waren). De man trok z’n bezit naar zich toe en stopte ’t onder z’n arm. Nou hoef ik ‘m al helemaal niet meer, dacht ik.
[Toen ik verderliep besloot ik dat d’r veel veranderd was, de laatste tien jaar.]
staccato!
{Mowl: non-legato!}
Als dakloze valt het niet mee om afstand te doen van je Daklozenkrant. Het is toch een beetje je kindje.
{Mowl: ik heb nog nooit ’n dakloze op dat tijdstip gezien.}
Reactie vorige post lijkt me hier ook wel van toepassing:
Sommige mensen laten zich moeilijk lezen. (© Peer)
{Mowl: Peer is vooruitziend.}
hihihihi
You were acting like
the nutty professor.
{Mowl: dat hoor ik vaker.}