Aangekondigd

Iedere man wordt gekruisigd op zijn eigen kruis. Whittaker Chambers

De dood is in de regel voorzien voor november. Maar dit jaar leek ze haar contumacie te geven.

Ik voor mijzelf heb altoos uitgezien naar het einde – een welkome vriend, vermoedde ik, die trouwe rust bracht, waardoor ik nooit meer afscheid hoefde te nemen. Een zelfzuchtig verlangen, ik weet het, geboren uit de herhaald ontluisterde hoop dat er zoiets als een levenslange verwantschap zou bestaan.

Duistere ervaringen, zeg maar.

Het was telkens in de slachtmaand, o ironie, dat ik de zeis geslepen wist om een mijner te zichten. Dat was zo geweest, dat zou voorzeker zo blijven.

Maar november naderde zijn voltooiing – en ik ademde nog en ieder die ik wist. Alsof er een schakel was verbroken.

Tot het bericht kwam op de voorlaatste dag dat meldde dat de maaier alsnog had geoogst.

Het was een aangekondigde dood. Ik had moeten weten dat er voor hem geen december zou zijn.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.