Anderen

stronk

Wie leeft van herinneringen, vergeet de toekomst. Georges van Acker

Hij tikte tegen m’n hoofd. “Je bent te slim om anderen je leven te laten bepalen.”

Ik knikte. Net zoals ik alle keren dat ie dat al eerder had gezegd had geknikt. En ik dacht: Anderen — hoezo? Of misschien dacht ik dat nu niet eens meer. Ik wist dat ik m’n leven in eigen hand had. Maar ik zei niks. Ik knikte.

Hij las m’n ogen en mogelijk m’n gedachten. Zo leek ’t wel. Hij schudde z’n hoofd. En zweeg. En ik vermoedde dat ie nog vaker tegen m’n hoofd zou tikken. En zwijgen.

Ik hoorde ‘m zuchten. Hij ging zitten, z’n hand tegen z’n hoofd, z’n ogen half-gesloten. Onder z’n vingers door keek ie me aan. Ik voelde me schuldig.

“Ik heb zin in choconootjes.” zeidie. Ik stond snel op.

“Ik ga ze wel halen.” zei ik.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.