Zondag — kunstdag. Ik hoef daar niks meer over te vertellen.

Deze keer besloten we er iets extra’s aan toe te voegen door de Eusebiuskerk te bestijgen. Nou ja, bestijgen: de Eusebiuskerk is volgens mij de enige kerk in het land met een lift in de toren. Een glazen lift, nog wel.

In luttele ogenblikken zoef je daarmee naar de top van de toren, waar je een fantastisch uitzicht hebt over Ernum en de ommelanden. Als je wilt, kun je met een gewone trap nog es de laatste acht meter beklimmen. Brrrr deed dat, ik ben inmiddels wijs genoeg geworden om te weten dat dat met mijn hoogtevrees niet aan te bevelen is. Feitelijk was het al gekkenwerk dat ik me zo hoog durfde te begeven. Maar om de een of andere reden had ik hier geen problemen mee.

Een waanzinnig uitzicht, zoals ik al meldde. Goed, je moet er wel twee vijftig de man voor neertellen, maar met datzelfde kaartje hadden we ook nog es toegang tot de boekenbeurs in de kerk. We sleepten er nog een handig woordenboekje Italiaans uit, alsmede een cursus uit 1970 die ons beloofde in rap tempo nog Franser te spreken dan de Fransen zelf.

Kijk, daar heb je nog es wat aan!

[Overigens: de tulpen van gisteren moet ik van Brrrr Franse tulpen noemen. Binnenkort kunnen we ze toespreken.]