Weinig karakter is nodig voor beleefdheid in manieren, veel voor beleefdheid des geestes. Jean de la Bruyère
Op het fietspad waar ik reed liep een moeder met haar twee kinderen. Normaal gesproken een aangekondigde ontlading van de dagelijks opgebouwde portie agressie. Maar nu even niet.
Het drietal was herkenbaar van Noord-Afrikaanse herkomst. Dit gegeven leidde in eerste instantie tot een zekere coulance.
Ach, dacht ik nog, Ik rijd wel om ze heen.
Maar meteen besefte ik dat ik hen daarmee onrecht zou doen. Zij waren niks minder dan andere, autochtone Nederlanders. Gelijke monniken, gelijke kappen. Zoiets. Geen Wilders-apartheid, maar eerlijkheid en rechtvaardigheid voor iedereen.
[De drie fietspadterroristen sprongen van schrik opzij toen ik, vlakbij gekomen, mijn bel driftig rinkelde. Je bent goed bezig, beoordeelde ik tevreden mezelf.]
Gewone mensen als jij ik:-)
{Mowl: gewoon? Ik? Pff.}
Je bent pedagogisch erg verantwoord bezig.
{Mowl: nietwaar?}
En in één klap kwam hun oorlogstrauma weer naar boven. Dankjewel, Mowl.
{Mowl: iemand moet ’t doen.}
If you want to know,
take your shoes off,
drape a tea-towel around your head
take a prayer-mat with you
and enter a mosque when an Imam is preaching.
{Mowl: ik versta geen Arabisch.}
For what my little knowledge of Dutch is worth,
I can see a couple of debatable uses of the language,
but I’m not going to “nitpick “anymore.
{Mowl: je bedoelt nit-pick?}
Talking about apartheid,
what do most of the Imams preach in their mosques ?
{Mowl: geen idee. Wat preken ze?}