Lief maakte bruine bonen met rijst.

“Kwiekwie,” zei hij, terwijl hij de kip waste, “dat maakte mijn oma zo ontzettend lekker. En roti. En vissenkoppen. Met mango.”

Dat laatste haastte hij omdat hij mijn gezicht had gezien.

“Hete bliksem,” zei ik – want daar dacht ik ineens aan, “zoals mijn moeder die altijd maakte. Ik heb nog steeds spijt dat ik daar het recept niet van heb.”

“Dat heb ik dus met tomaten en ei,” greep Lief aan, “wat mijn oma daar precies in deed…”

Hij trok zijn wenkbrauwen op.

“Sommige dingen zullen we nooit helemaal weten,” zei hij.

“Helaas,” zei ik. Ik zuchtte. “Ik had vaker met haar in de keuken moeten staan,” bedacht ik.

“Nou, dit is je kans,” nodigde Lief uit, “blijf bij mij en kijk hoe ik de BBR maak. Wie weet leer je er nog wat van.”

Ik kwam naast hem staan.

“Wie weet,” zei ik.