Ik dorst de vraag bijkans niet te stellen. Dus aarzelde ik – zozeer, dat hij het niet langer kon velen en me ernaar vroeg.

“Nou,” begon ik, waarbij de aanvankelijke wankeling bewaard werd, om gestaag te versnellen in begeestering, “stel nou dat het werkt,” zei ik, “dat de vaccinaties werken en de wereld over, zeg, pakweg een half jaar, terug ontgrendeld kan geraken, wat moeten die mensen dan die nu schreeuwen dat ons land een politiestaat is geworden en fascistisch en zowat erger dan ten tijde van de bezetting? Zouden die dan durven toegeven dat ze enkel oproerkraaiers hebben nagepapegaaid?”

Hij keek me gepijnigd aan.

“Ik moet er echt niet aan denken,” zei hij.

“Niet?” reageerde ik verbaasd.

“Integendeel,” zei hij, “wat mij betreft mag de anderhalve meter-regel voor die mensen zelfs worden uitgebreid.”

Het was maar een onschuldig grapje, meende ik, dus lachte ik erom. Toch moest ik even nadenken.