Ik liep door de Amsterdamse Baarsjes op weg naar mijn afspraak. Ik was ruim op tijd.

Ik keek naar de huizen langs het park. Amsterdamse school, schatte ik in. Berlage misschien. Onwillekeurig gleed mijn blik langs de deuren. Meerdere deurbellen duidden op meerdere woonlagen. Ik vroeg me af of de woningen gehorig waren.

Het had gesneeuwd. Het was koud.

Zonder aanleiding keek ik opeens op een naambordje, naast een deurbel. Ik liep door.

Toen stond ik stil.

Ik liep terug. Had ik dat goed gezien? Weer keek ik naar het naambordje. Verrek.

Weifelend liep ik verder. Na vijftig meter liep ik weer terug. Hier moest ik een foto van nemen. Als bewijs.

Bijna een jaar na de vorige ontdekking had ik weer een mede-weblogger getraceerd!

[Amsterdam is trouwens altijd lachen. De verbijsterde blik in de ogen van de dorpelingen wanneer je ze een prettige dag wenst. Kostelijk.]