De bewoners van het studentenhuis zaten op de bankjes in de tuin en dronken thee.

“Thee!” vatte ik de bevinding samen, “Ze drinken thee!“

Het was een huiveringwekkende constatering, vond ik.

“Op dit tijdstip op deze dag zaten we in mijn tijd aan het bier.” zei ik, “Ik bedoel: daarvoor gingen we studeren. Toch?”

“En om iets te worden in de samenleving,” vulde ik mezelf aan. “Dat ook, natuurlijk. Maar thee?” Ik schudde mijn hoofd. “Alleen met een scheut rum,” zei ik.

Wanneer was dat veranderd, vroeg ik me af. Op welk moment was deugdzaamheid de conventie geworden die rebellie had overwonnen?

“Misschien toen latere generaties vaststelden dat de gepredikte revoluties van weleer tot niets hebben geleid?” vermoedde Lief.

“Mogelijk,” zwichtte ik. Toch knaagde er iets. Ik keek naar de studenten op de bankjes. Met hun thee. En bedacht de groeiende weerzin tegen de maatregelen.

“Laat maar,” schoof ik af.