Deze foto heb ik gemaakt, toen ik om kwart over zes vanmorgen naar mijn werk ging.

(Kwart over zes? Bewonderend gemompel. Staande ovatie!)

Wacht! Ho! Dank je voor je eerbied en waardering, maar dat is echt niet nodig. Eigenlijk ben je niet goed bij je hoofd wanneer je — net als ik — zo vroeg uit de veren springt. Elke ochtend kan ik weer met eigen ogen constateren dat de fine fleur van deze maatschappij zich hoogstwaarschijnlijk nog eres een keertje omdraait en glimlachend het dekbed om zich trekt.

Het is een trieste bedoening, daar op dat vroege uur, op het station. Een armzalig zootje sociaal-gestoorden. En van hun uiterlijk moeten die vroege vogels het ook niet hebben! Ik mag het zeggen, want ik schaar me er ook onder.

Ik heb een theorie — en corrigeer me als ik het fout heb: de knappe, aantrekkelijke, succesvolle en intelligente eenheden van onze mensheid doen ’s nachts het licht uit, in plaats van ’s ochtends aan. En vanaf de najaarsstormen houden ze een winterslaap. Om pas zo tegen april weer uit hun nestjes te kruipen.

De rest — wij dus — is een zielige vertoning.

[En als je me nu alleen wilt laten: ik moet de economie nog even opstarten.]