“Ik heb je hulp nodig, ik heb je hulp echt nodig!” riep de vrouw bij de voordeur.
Er viel een onguur moment bij de wanhoop en het was te zien aan het spierwitte gezicht van de vrouw. De wind graaide naar een antwoord en toen kwam de verlossende reactie.
“Wat jij wilt dat gaat gewoon niet. Hoe zit het met mijn verbintenis met haar; zij is de liefde van mijn leven en de ziel die de dagen plukken.” antwoordde de man.
De vrouw begaf zich overduidelijk in een dubio, dat was het antwoord dat zij niet verwachtte.
Dat was te zien doordat ze nauwkeurig bedrukt keek.
“Je kunt een leven met mij krijgen, met onze kinderen, zoals het toen was. Laat haar los, want zij zal jou in het uiteinde toch verlossen.” zei de vrouw smekend.
“Ik kan dit niet, ik kan dit niet, dat wat jij van mij vraagt is gewoonweg onmogelijk. Ik herzie van je aanbod en dank je vriendelijk. Wij hebben onze kansen gehad, ons leven, maar jij maakte het kapot steeds, omdat jij loog en bedroog.” zei de man weemoedig.
“Dit keer zal het anders zijn, loop nou niet weg Josh. Het was maar een gunst…”
Wat mooi geschreven!
Deze is mooi Mowl!
Deze collumn spreekt mij aan. Herken ik veel in. Onmogelijke liefdes en bedrog. Mooi geschreven. Liefie.