Verborgen schaamte door de wederom vele gezichten is te vinden in elk hoekje van de cel.

Tot mijn verbijstering zag ik daar een heel bijzonder persoon zitten en ik was letterlijk ster geslagen, voor even flabbergasted, ode aan de man, want het was Frans Duijts die daar zat van die zomerhit ‘Je denkt maar dat je alles mag van mij’.

Ik gaf hem en zijn compagnon de lunchkaarten met enig nervositeit vanbinnen die ik natuurlijk niet liet opmerken. Al snel vertelde ik ze de specialiteiten van de dag met een heel grote brede glimlach om mijn gedrag te filteren.

Van over mijn schouders zag ik een groepje over de rode loper aankomen en vanuit mijn ooghoeken kon ik opmerken. ‘’Frans, ik ben fan’’ schreeuwden ze alsof het vuurwerk was, zo leek het en toen ging het ander schaapje ook en volgden er meer. Het was een stelletje ongeregelden, het hele café lag even in rep en roer.

Alle mensen keken naar Frans en ik zag aan Frans dat zijn ogen groter werden. Uit schaamte kon hij zichzelf wel verschuilen onder de tafel, maar liet dat niet blijken en glimlachte.

Het had dus veel erger gekund, achteraf.