Het ging over familie en we liepen allebei leeg.

“Dat idee dat er ooms en tantes kwamen,” spuide ze, “waar je je op moest verheugen – ik kreeg er de rillingen van. Met een verjaardag wist ik niet hoe snel ik naar boven moest sluipen om op mijn kamertje een boek te lezen.”

Dat gebrek aan bloedbanddwanggevoel herkende ik.

“En dan pas naar beneden komen wanneer je afwezigheid werd opgemerkt,” knikte ik.

“Meest pas wanneer de aanhorigen op het punt stonden afscheid te nemen,” grinnikte ze.

“Het waren altijd krampachtige samenkomsten,” wist ik nog, “hoogtijdagen met het hele gezin.”

“Een gruwel,” beaamde ze.

Ik vernauwde mijn ogen.

“Alleen met een uitvaart of zo,” bedacht ik me, “dan zijn de meeste relaties wel te pruimen. Met koffie en cake. Dan zijn ze rustig en op tijd weg.”

Ze bekeek me schamper.

“Dan heb je nog nooit een Turkse begrafenis meegemaakt,” zei ze.