Beer had bubbels bij zich. Roze bubbels.

Nu zijn wij dol op alles wat sprankelt, dus kon de dag niet meer stuk. Roze bubbels! Ongewild klakte ik mijn tong. Brrrr glom. Wat een feest!

Het was zover. Beer en Richard waren dan eindelijk thuis bij Mowl. We hadden zullen barbecuen, maar vreesden dat de dreigende neerslag het vuur zou kunnen doven. Bovendien vermoedden we dat het gras nog te nat zou zijn van de voorgaande buien. Dan zelf maar een maaltijd aangericht. Dat wil zeggen (daar komt ie weer): Brrrr. Goed, ik mocht de gehaktballetjes draaien en de aardappeltjes kwamen geheel onder mijn bezielende leiding uit de oven – maar toegegeven moet worden dat hij weer de drijvende kracht achter het culinaire genot was. Het wordt saai. (Hoe hou je dat vol, René? Altijd maar volgen, nooit leiden? Tja, ik weet het ook niet. Maar het went. En het smaakt.)

Beer vraagt zich vandaag af of wij ons hebben vermaakt. Laat ik daar kort over zijn: ja. Zeer.

[In 2006 willen Brrrr, Beer en Richard de vierdaagse lopen. Als de voorbereidingen daarvoor net zo gezellig verlopen als gisteren, vrees ik het ergste.]