Mamma Mia!

Zo. We zijn net terug uit Utrecht, waar we genoten hebben van de musical Mamma Mia! in het Beatrix-theater.

Nou ja, genoten: dat ging niet zo een-twee-drie, hoor. We hadden de duurste kaarten die er te krijgen zijn, dus verwachtten we ook heel mooie plaatsen. Niet helemaal dus. We zaten op het balkon, in de nok van het theater. Slechts vijf rijen zaten verder van het podium af.

En dan die hoogte. Ik heb verschrikkelijke last van hoogtevrees en kreeg het flink benauwd toen ik zag waar we moesten zitten. (Ik heb eens eerder in zo’n situatie verkeerd en toen ben ik in paniek geraakt. Werkelijk op handen en voeten ben ik toen weggekropen. Toen kregen we andere plaatsen. Dat was nu niet mogelijk, want deze voorstelling was wel uitverkocht.)

Voor de pauze zat ik dan ook niet bepaald ontspannen te genieten. Met samengeknepen billen en gespannen benen volgde ik wat daar, ver in de diepte, gebeurde. Maar ik bleef redelijk rustig.

Na de pauze kwam wat ik de Mamma Mia!-Magie zal gaan noemen. Ik genoot met volle teugen. Zelfs zo, dat ik aan het einde van de avond van mijn stoel opstond en meedeed aan het ovationele applaus. De kuiten weliswaar strak tegen de zitting aan, maar toch.

Toen de toegift in de vorm van een aantal ABBA-liedjes uitmondde in een groot swingfeest, braken ook bij mij de vliezen. Man, wat was dit geweldig! Wat een fantastisch cadeau!

[Ik wil nog een keer!]

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.