Zo nu en dan pakken we de fiets en gaan naar Bronbeek. Onder andere omdat je er zo heerlijk kunt rijsttafelen in de Kumpulan.

Wat is en doet Bronbeek? De webstek zegt het aldus:

Het Koninklijk Tehuis voor Oud-Militairen en Museum Bronbeek (KTOMMB) biedt ouderenzorg aan oud-militairen van de Nederlandse krijgsmacht en het voormalig Koninklijk Nederlands-Indisch Leger. Het museum is het centrum van kennis over het militair-koloniaal verleden en het KNIL. Daarnaast bieden wij reüniefaciliteiten en gelegenheid tot gedenken en herdenken.

Het klinkt zo klein: het militair-koloniaal verleden. In het museum wordt duidelijk, wat we allemaal eigenlijk al weten. Nederlands historie is minder roemrucht dan veel landgenoten zouden willen. We zijn koloniale heersers geweest over grote delen van de wereld waar we niks te zoeken hadden. We hebben natuurlijke grondstoffen, kruiden en specerijen geroofd. En dat was nog het meest onschuldige.

Een familielid (aangetrouwd hoor) vertelde hoe hij ontdekt heeft dat één van zijn voorouders, waarvan altijd was aangenomen dat ie zijn rijkdom had vergaard in de houthandel eigenlijk in slaven ‘deed’. Op de heenreis pakte hij de boot vol met onze donkere medemensen en terug kwam ie met hout. Niet echt gelogen, dus.

Het kolonialisme betekende uitbuiting, roof en onderwerping van vreemde volkeren. Er is geen goed woord over te zeggen. Ik ben daar heel stellig in.

Maar dan.

Dan kijk ik gisteren naar ‘Barend en Van Dorp’ en zie Sylvana Simons (wat een scherpzinnige vrouw!) en Ruth Jacott (Neêrlands beste zangeres!) en een mij onbekende voetballer, Nigel de Jong (één van de jongste voetballers ooit in de selectie van Oranje). Alledrie grote talenten met een donkere huidskleur.

Ik vermoed dat zonder dat verwerpelijke kolonialistische verleden ik gisteren een volledig blank tv-avondje zou hebben gehad.

En een rijsttafel had ik wel helemaal kunnen schudden.