Wat een dichter boeiend maakt is minder de kwaliteit van zijn koffiebonen dan wel die van zijn filter. Julien Vandiest

“Hey.” begroette de kadee met een baard op zijn kin en een baby op zijn borst, “Weet jij misschien welke ik het best kan gebruiken?”

Hij stond bij de koffie. Het duurde even voor ik in de gaten had dat de man het aan mij vroeg.

“Die zou ik in elk geval niet nemen.” wees ik dan naar het goedkoopste huismerk. “Die is ronduit smerig.”

De jonge vader lachte.

“Nee man,” zei hij, “ik bedoel de filters.”

“O.” zei ik. “Ik neem altijd gebleekte. Maar die staan ergens anders.” We tuurden langs de stellingen.

“Daar.” zag de kwant. Hij liep even verder en nam een verpakking uit het rek. Ik was met hem meegelopen. Hij wilde alweer verdergaan, maar er zat me nog iets dwars.

“Ik wist niet dat jullie hipsters ook zelf koffie zetten.” waagde ik.

De knaap lachte weer. Hij knikte naar het kind.

“Crisis hè.” zei hij.