Ik meende de geur van nieuw leer te ruiken, toen de deuren van de bolide werden dichtgeslagen. De bestuurder – een yuccie, zo op het eerste gezicht – keerde na enkele passen terug naar de auto, terwijl zijn passagier – ze had zo in Milaan op een passerel kunnen gaan – zich omdraaide en wachtte.

Ze hield overduidelijk niet van wachten.

Hij wilde iets wat hij vergeten was uit de auto halen, maar voor hij zijn sleutel naar de deur had kunnen richten, was zij aan de beurt. Ze leek erop te hebben gevlast.

“Ik hoef je niet meer,” zei ze, met de armen, heel passend, over elkaar geslagen.

De jongen begreep het niet.

“Sorry?” zei hij, halfgedraaid.

“You’re mine,” schoot ze in de vertaling, “but I don’t want you anymore.”

En terwijl ze zich omdraaide en met rechte rug en kruislingse passen wegbaande, zakte zijn hand.

“Sorry?” mompelde hij nog een laatste keer.