Het gevoel van gevangenschap is de eeuwigheid der zelve.

“Dit zal mijn laatste meesterwerk zijn Marie, voor ik met pensioen ga.” “Ik wist het Christiaan, zag het aan je gezicht, je houding, je onuitstaanbare brommerigheid van de afgelopen dagen.” “Je weet dat ik je altijd doorheb schat, daarom hou ik van je. Zelfs van je botte opmerkingen en de donkere richels die om ons heen staan zijn dan te vermijden, dat weet je. Ons eerste kindje, de levensstijl die we nu hebben is toch alles waar we ooit van droomden? Waarom in hemelsnaam Christiaan?”

De reeds onbezonnen leidingen knapten, ik kreeg neigingen, m’n handen kriebelden, maar besloot het vandaag niet te doen. Iedere keer waren de verschijnselen hetzelfde en in mijn hoofd zweefden de echo’s in ‘t rond. Wat doe je eraan als alles meezit.

“We hebben er genoeg aan verdiend Marie, het is nou de tijd om er mee te stoppen. Ik wil niet meer leven in angst, want iedere dag schiet het weer door m’n hoofd. Wat als? Het maakt van mij een man die de hielen een verpluimde verzilvering vindt en dat kan ik niet meer. Daar wil ik van af. Simpelweg wat ik er mee wil zeggen is dat ik er niet mee door zal gaan totdat ik sterf. Een geheim tot aan het graf Marie, kom op, je kent me dan wie dan ook.”

Met pistolen op mijn borst gedrukt voelde ik dat er geen uitweg was. Ik moest een hereniging maken met mezelf, dat kan alleen op deze manier. Het kan niet anders.

“Ik snap je Chris.” fluisterde Marie in het oor. “Sta honderd procent achter je, want ik kan ook niet meer op deze manier leven.”

De linkerhand van Marie klemde zich vast aan het been van Christiaan en de rechterarm ging langzaam om de schouders heen.

“Kijk naar ons atelier Chris, we hebben toch goede schilderijen afgeleverd aan onze cliënten. Dat is het allerbelangrijkst. Niemand heeft ons ooit in zijn smiezen gehad. Anders zaten wij hier niet op deze bank. We kunnen met een gerust hart stoppen. Wat is je laatste meesterwerk schat?”

“Ik wil jou als mijn muze Marie.” antwoordde Christiaan. “Het laatste meesterwerk zal jij zijn Marie, ik heb je nog nooit geschilderd en voor mijn laatste keer wil ik dat jij het bent. Blijf zitten op de bank.” “Wat ga je doen, Chris?” vroeg Marie. “Blijf nou zitten, je zult het allemaal begrijpen.”

Christiaan liep naar de platenspeler toe en zette zijn LP van Chopin in de grammofoon. Het geluid was weergaloos, precies zoals hij het altijd nam. Vervolgens ging hij achter zijn lege doek staan met een schilderskwast in zijn hand. Hij zette zijn baret recht, want die lag scheef en dat kon niet. Met de borst vooruit gaf hij zijn eenrichtingsverkeer aan. Hij wenkte naar Marie om meer naar links te gaan zitten. Marie hoorde geluiden en krassen van achter het doek en Christiaan leek zichzelf niet meer. De man waar Marie ooit van gehouden had lag in een snelvaart verkreupeld op de grond. Ze rende erop af, gilde immens en knielde op de vloer. Marie begon haar man’s polsen te voelen en wilde het niet weten voor haarzelf. Het was overduidelijk, maar haar instinct vertelde Marie, het zeker te weten.

De kreuning begaf zich in de krakende stem van Marie en haar tranen raakten aan wal.

Ze schreeuwde een noodkreet uit. Een soort s.o.s.-taal dat alleen zij en Chris ooit begrepen.

Het rood kroop onder de jeans van Marie en walmde om haar atmosfeer.

“Nee, Christiaan, waarom!!!”