De teistering rondom het paleis was erger dan ooit. Sirenes loeiden vanuit de hof-kamers tot aan het verre uitzicht. Van snijden tot incisies ging het vaak in een rappe vaart naar de horizon. Niets of niemand kon dit ooit tegenhouden, het gebeurde zowaar iedere dag, over en over. Zelfs de bevolking rondom het dorp durfde nooit wat te zeggen of vragen, want je moest de Sjeik maar tegenspreken. Je kon dan een maand geen voedsel of drank ontvangen, gezien de Sjeik alles beheerde binnen het dorp. Vaak escaleerde alles gigantisch en waren bloederige uitspattingen gevolgen van dien.

“Uwe majesteit, kan ik u nog van dienst zijn?” vroeg de dienaar. “Wilt u nog een versnapering, wellicht een kopje thee voor u aan uw middag-tukje begint?”

De dienaar stond pal tegenover de Sjeik, en hoorde hem mompelen over iets intens. Hij besloot snel een buiging te maken voor hem, want als dat niet gebeurde, dan zwaaide het er om.

“Sta op, trouwe dienaar, je loyaliteit en je gehoorzaamheid naar mijn wensen zijn gehoord. Breng me liever een kopje thee, hup, snel een beetje.”

“Ja uwe hoogheid, wat u wilt mijnheer, komt eraan.”

Als een aan wal geraakte vreemdeling dobberde hij in en om zijn troon. De Sjeik nam na overweging plaats in zijn nederige welvaart, waar hij overigens al sinds dag één zich begaf. Hij keek naar de omlijsting van het doorzichtige raam dat zich vervormde als hij duizelig werd. Hij leunde maar met zijn arm tegen de leuning aan en keek opperend om zich heen. Het leek alsof hij bezweek onder de druk dat op zijn schouders lag. Zijn ogen werden zo groot als die van een panter, en de grijns verborg een meedogenloze man gevangen in een web, dat bestuurd werd door de ethiek.

“Uw thee majesteit. Drink maar snel, dan kunt u gaan slapen. Zal ik uw kussens opkloppen, dan zit u comfortabeler.”

“Dank je, nederige dienaar, je kunt gaan. “

De Sjeik nam een slok van het tafereel naast hem en aan zijn gezicht kon je zien dat het sprokkelde naar een lijkbleke kleuring. Zijn vergiffenis gaf zich over in elke slok dat hij nam en zijn ogen benauwden zich aan de dampende hitte van de thee.

“Slaap zacht in het hiernamaals.” werd er gefluisterd. “Slaap lekker. Niet slecht voor een man met negen levens.”