“Ik heb geen corono hoor!” blaatte de man – precies zo: corono.

En dat omdat ik met een boogje om hem heen was gelopen. Ik was naar mijn werk gegaan en hij kwam me tegemoet op het voetpad. Een boogje maken zit intussen al ingebakken, dus dat deed ik – tot zijn kennelijke ongenoegen.

“Natuurlijk niet,” reageerde ik. Het was bedoeld om hem gerust te stellen – of stil te houden, misschien, maar het was olie op het vuur. Wie weet klonk ik te badinerend en was hij daar niet van gediend. Het schoot in elk geval in het verkeerde keelgat.

“Natuurlijk niet?” herhaalde hij. Ik hoorde dat zijn boosheid explodeerde. “Natuurlijk niet? Ik ben schoon, hoor – ik heb geen corono!”

Ik zei niks. Dat leek me het beste. In plaats daarvan wandelde ik verder, mijn hart bonzend, alsof ik niks had gehoord, alsof er niks was gebeurd.

Het was kwart over acht.