Waar gaat dit stukje heen?

Ik wil schrijven over die Maleisische minister, die het bestaat om anno 2003 nog te komen met de antisemitische mythe over het Wereldjodendom en haar honger naar macht en rijkdom. Over het uitblijven van een gezamenlijke Europese reactie hierop.

Maar ook ben ik de verstoring van de 4 mei-herdenking in Amsterdam niet vergeten. Met kransen voetballende jongeren. De rabbijn, die twee weken geleden hier in Arnhem werd uitgescholden.

Of de leraren die niet meer over de jodenvervolging durven te onderwijzen. Of verzwijgen dat ze zelf jood zijn.

En wat te denken van het vijfjarig jongetje, dat, met de microfoon van Radio 1 onder de neus, stellig verklaart dat alle joden dood moeten.

Dan weet ik weer waarom Israël bestaat.

[Wat de Grote Markt hiernaast moet? Weet ik veel, ik moest een illustratie.]