Dag

fotograaf

Zolang we niet naar boven kijken denken we dat wij het hoogste punt zijn. Antonio Porchia

We hadden ‘m al lang niet meer gezien, onze schizofrene gast. We begonnen ons zorgen te maken.

“De laatste keer dat ie hier was, deed ie heel eigenaardig.” wist Brrrr nog. Ik knikte.

“Hij was erg in de war.” vulde ik aan. We zwegen omdat we allebeid invulden wat d’r daarna gebeurd zou kunnen zijn.

“Stel…” aarzelde Brrrr. Even bleef z’n mond open, om de wachtende woorden de ruimte te geven om te klinken. Dan gingen z’n lippen op mekaar.

“Dat ie…” probeerde ik de leegte te vullen. Maar ook ik durfde niks uit te spreken. Ik dacht alleen. Hoogstwaarschijnlijk ’tzelfde als Brrrr. We keken mekaar aan. Wat z’n lot ook mocht zijn, de jongen leek voorgoed over onze horizon verdwenen.

Zonder slotwoord, ging d’r door me heen.

Daarom.

Dag jongen.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.