“Deurbeleidmedewerker?” vroeg ik.

De jongen had me verteld wat hij deed. Ik kon me er geen goed beeld bij vormen. Iets met beleid, dacht ik, maar daar vond ik hem nog te jong voor. Wat zou hij helemaal zijn? Zestien, zeventien?

“Is dat een soort doorbitch?” probeerde ik – dat was zowat het enige dat ik me er bij kon voorstellen. Hoewel: ook daar had ik een ouder iemand bij bedacht en zeker imposanter. Zijn vriend begon te lachen, toen hij de rode kleur op de wangen van de jongen zag.

“Doorbitch,” riep hij, “dat is een goede! Die houden we erin.”

De reactie belemmerde duidelijk een antwoord van de jongen. Ik begreep het ongemak dat ik blijkbaar had veroorzaakt. De vriend ook, maar die deed er een schepje bovenop.

“Hij maakt de mandjes schoon bij de ingang van de supermarkt, meneer,” joelde hij.

“Iemand moet het doen,” mompelde de jongen.