Ze deed de dingen die ze altoos deed omdat het de dingen waren die ze moest doen – en ik deed de mijne, om dezelfde reden. En daarbij kwam ik haar voorbij.

Dan viel het me op dat er iets scheelde aan haar. Ze was steeds vrolijk als ik haar zag en zo deed ze nu ook, maar ik kon het niet helpen dat ik iets anders aan haar zag.

Maar ik moest verder – vanwege de dingen die ik moest doen.

Toen ik even later terugkwam en haar weer zag, moest ik het wel vragen. Hoe het met haar ging. Ze knikte glimlachend, maar zei iets anders. Ze zei: “Mwah.”

“Wat scheelt eraan?” vroeg ik. Ze haalde haar schouders op.

“Het is alweer opgelost,” zei ze. Dat was niet waar, zag ik.

“Maar bedankt dat je ernaar vraagt,” zei ze.

Waarna we verder gingen met de dingen die we moesten doen.