“Kom hier,” spreidde ze haar armen, “ik ga je gewoon lekker knuffelen.”

De afwijzing moest monter zijn. Ik lachte dus maar.

“Nee, bedankt,” zei ik, “nog even niet.”

We hadden elkaar al bijna het hele jaar niet gezien en nu, bij een buurtsuper ver uit onze beider buurten, troffen we elkaar weer. Ze laadde net de boodschappen in haar fietstassen, die ik nog moest gaan halen. Haar geestdrift was bevattelijk, maar abuis. Gelukkig tilde ze er niet zwaar aan.

Terwijl het inpakken verderging, wilde ze weten hoe het ervoor stond. Op zeker moment draaide ze zich naar me toe.

“Even één ding,” maande ze, “laat je niet vaccineren.”

“Toch wel,” reageerde ik, “hoe eerder hoe beter.”

Het was niet wat ze verwacht had.

“Maar je weet helemaal niet wat erin zit,” sputterde ze.

Ik keek even naar haar boodschappen. Het leek me beter niks te zeggen.

“Ach ja,” zei ik.