Donders

De wanhoop vergist zich nooit. Pedro Arrupe

De wanhoop vergist zich nooit. Pedro Arrupe

“Donders.” hoofdschudde de man. Hij wees op zijn armen. “Hier en hier,” zei hij, “daar spoten ze vloeistof in. Donders.” Hij maakte een wegwerpgebaar.

“En dan die buis – donders, donders.” Het hoofd van de man ging heen en weer. “Dat was niks voor het Vrouwtje geweest. Nee nee. Donders.” De man pakte een zakdoekje en snoot er zijn neus in. “Pollen.” legde hij uit. “Donders.” Hij veegde zijn wangen schoon.

“Als het aan het Vrouwtje ligt is de hele woonkamer leeg.” ging hij verder. “Mooi rustig.” zei hij. “Donders.” Ik zag de zwartomrande nagels van de man. “Alleen met de kerst.” zei hij. “Dan mag ik los.” Hij knikte. “Donders.” zei hij. Het hoofd stopte plots met wiegen. Waarschuwend strekte hij de wijsvinger, met het zakdoekje nog vastgeklemd.

“Maar na de kerst moet ook alles meteen weg.” zei hij. “Donders.”

[Hij snoot zijn neus nog eens. “Pollen.” zei hij. “Donders.”]

Standaard

2 gedachten over “Donders

  1. Baloo schreef:

    Zelfs een overmaat aan testosteron blokkeert nog niet alle emoties … goed, zulks weer eens te mogen lezen. En ’t vrouwtje dat hem om haar vinger windt … zo staan we midden in de traditie.

    {Mowl: dat was al de tweede deze week die ik hoorde praten over ’t vrouwtje. Heb ik ’n tendens gemist?}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.