 |
|
Anderhalve dag voor mijn vader stierf brak de vrede uit.
We keken er samen naar, hij en ik, naar de beelden op tv van de gevallen Muur, het ongeloof en de euforie. Een mooi slotakkoord.
Als ik iets te wensen heb, is het dit: dat de wereldvrede uitbreekt in de uren voor mijn einde. En dat ik, met wie me lief is, de beelden zie van ongeloof en euforie. En dan vermoeid maar dankbaar de ogen sluit.
Een goed moment om de tijd stil te zetten.
[Achttien jaar, alweer. Als een zucht.]
Pure poëzie…
(Ik hoop alleen dat ik niet het loodje leg tijdens een aflevering van De Gouden Kooi.)
Een heel mooi stukje René en een hele dikke virtuele knuffel als herinnering aan je vader!
Wat een prachtige herinnering, en zo mooi beschreven…ben er stil van….
prachtig!
Too good to make
any comment.
Regards,
Possum.