Een verhaal met een staartje

Het uitzettingsbeleid van minister Verdonk is keihard (‘glashelder’ zegt ze zelf), maar het omgekeerde is misschien nog wel erger. Van huis en haard ontvoerd worden om naar een vreemd verblijf te worden gedeporteerd, terwijl familie en vrienden in onwetendheid achterblijven.

Vanmorgen opende ik de deur van de badkamer en keek recht in de kraaloogjes van een muisje. Het zat op de rand van het bad, waar het, gezien het aantal muizenkeuteltjes, al even vertoefde.

Nadat we beiden van de schrik waren bekomen schoot het muisje in het mandje met badmiddeltjes. Ik besloot eerst maar es onder de douche te stappen.

Tijdens het spetteren zag ik af en toe een klein silhouetje tegen het douchegordijn aanschuifelen. Ik bedacht me dat het kleine knaagdier door één van onze katten moest zijn ontvoerd. Misschien had het een gezinnetje dat nu op papa of mama wachtte. Vrienden die in de kroeg op hun horloge kijken en mompelen dat hij (of zij) anders nooit zo laat was. Er zouden speurtochten opgestart worden.

Terwijl ik me afdroogde vroeg ik me af wat ik kon doen. Ik had een glas klaargezet om het muisje te kunnen vangen – maar wat dan? Als ik het buiten zou zetten, zou het dan ooit de weg naar huis terug kunnen vinden? En zou de partner geloven dat hij of zij door een groot vreemd wezen ontvoerd was?

Een typisch gevalletje X-files, dacht ik.

[Terwijl ik dit allemaal bedacht vluchtte het muisje de overloop op en verdween. Het ontzielde lichaampje verwachten we binnen enkele dagen aan te treffen. Inmiddels kwam Brrrr melden dat er een vogeltje was binnengebracht. Zucht.

Wanneer eindigt dit zinloze geweld?]

[En de foto van gisteren – die op dit moment door (alweer) een storing bij Photobucket niet te zien is – was het uitzicht vanuit de Kunstuitleen in Arnhem. Je had dus deels gelijk, Rozebeer. Naar jou gaat dus de Eerste Prijs. Van Harte Proficiat.]

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.