De aarzeling om er wat van te vinden was evident. Uiteindelijk dorst hij dan toch te reageren op de almaar aanwassende aanspraak op meer vrijheid.

“Heel eerlijk gezegd hunker ik zowat naar die tijd,” zei hij. “Hoor mij,” smuilde hij, “Die tijd – alsof het zo lang geleden is.

Hij verdronk zijn glimlach in recente herinneringen.

“De straten waren leeg,” haalde hij dan op, “en de mensen die er gingen, liepen met grote bogen om elkaar heen. Er was respect voor elkaar en elkaars gezondheid. We wisten met ons allen waarvoor we ons inhielden en voelden dat geenszins als vrijheidsbeperking.” Hij schudde resoluut zijn hoofd. “Geenszins,” beklemtoonde hij.

Daarop staarde hij me indringend aan.

“Vrij is hij die zich weet te beteugelen voor het welzijn van de ander,” citeerde hij zichzelf. Een aantal tellen zag ik zijn vuur.

Dan sloeg hij zijn ogen neer.

“Maar wat weet ik daar nou van?”