Elk ding heeft zijn uiteindelijke bestemming en ligt niet stil voor het die bereikt heeft. Aristoteles

Het was een kort traject voor mij, maar voor een vreemdeling het begin van een doolhof.

Een Aziatische man ijlde de trein in, waar ik net een plaats had bezet.

“Forgive me, Sir,” begon hij. Hoewel hij een gehaaste indruk maakte, zocht hij toch de ruimte voor welgemanierdheid. Een kostbaar en te koesteren karaktertrek, dacht ik. Ik knikte voorkomend. De man boog zijn hoofd voordat hij verder ging.

“Will the final destination be Arnhem?” vroeg hij. Ik knikte.

“Yes Sir,” antwoordde ik, “Arnhem will be your final destination.”

Terwijl ik het zei, proefde ik de onheilspellende uitwerking van mijn formulering. De Aziatische man zei echter niks, bedankte me hoofdbuigend en vond een zitplaats even verderop.

Aan het einde van de rit, bij het verlaten van de trein, zeeg de man ineen op het perron. Ik schrok, wilde hem helpen, maar andere omstanders waren me voor.

“Final destination,” dacht ik huiverend.