Gisteren hebben we gebbq’d bij onze overbuurvrouw. Nee, niet T, waar ik eerder over heb geschreven, maar Gaby.
Gaby heeft een vriend en twee kinderen en – belangrijker nog – een atelier in de binnenstad. Gaby is namelijk schilder. Vooral van bloemen.

Ze exposeert veel. Kortgeleden nog in Londen. En in Rotterdam.

Achter het huis heeft ze een tuin. En in die tuin is een trampoline ingegraven. De hele familie springt. Gisteren leerde de zoon de dochter een koprol door de lucht. De hond keek toe. Ook omdat daar vlakbij de vuurkorf stond waarboven het vlees en de vis werd geroosterd. En soms verdwijnt er dan iets. De hond likt zijn lippen af.

Het is een gezellige chaos bij Gaby. En dat hoort ook zo, zeker bij een kunstenaar. En daar horen net zo chaotische kinderen bij. Van die kleine ettertjes die alles mogen en die je het liefst per ongeluk wilt laten struikelen. Die jengelen en lekker toch doen wat ze niet mogen doen. Kinderen, kortom, waarvan je het liefst zou willen dat ze op hun kamer worden opgesloten tot het bezoek weg is.

Maar niet hier. Deze kinderen staan op voor de gasten. Geven een handje. Vragen beleefd of ze nog iets mogen eten. Stellen voor om zacht tango-muziek op de achtergrond te draaien. Trekken zich later terug.

Gaby moet niet alleen schilderen. Ze moet ook een boek schrijven, een handleiding. Over hoe je kinderen zo kunt krijgen.