“Het maakt ze gewoon allemaal niks uit,” zei de man, “op het moment dat ze de deur achter zich dichttrekken is de wereld de opvoeder van hun kinderen.”

Hij klonk gefrustreerd, als iemand die maar al te vaak had meegemaakt wat hij nu ging beschrijven.

“En dan maakt de postcode helemaal geen verschil, meneer,” zei hij, “of de ouders nu van de Gulden Bodem zijn of uit Klarendal – ze laten de koters overal klimmen, kruipen en krijsen. Het kan ze geen donder schelen wie er last van heeft.”

Hij boog naar voren.

“Weet je wel, meneer,” ging hij verder, “als ik zo’n snotneus bij de kladden grijp om hem stil te laten zijn, kijken papa en mama nog glimlachend toe ook. Ze zeggen nog net geen Goed zo.”

Hij schudde zijn hoofd. Dan draaide hij en keek me schuin aan.

“Zouden ze eigenlijk wel om hun kinderen geven?” vroeg hij.