 |
|
"Er staat nog een pakketje voor je op de postkamer." zei de man van de postkamer. Hij had een twinkeling in zijn oog.
"O?" zei ik.
"Ik mocht het niet te dicht bij de radiator zetten." vervolgde hij. "Anders zou het kunnen smelten."
Het was een geheimzinnige boodschap; ze maakte me nieuwsgierig. Ik stopte met alles waar ik mee bezig was en liep naar de plaats waar ik mijn verrassing kon verwachten.
Waarempel – daar was het: een verlaat kerstpakket, zo te beoordelen aan het uiterlijk van de doos. Het stond er ook op, op de sticker van de post: ‘Inhoud: Kerstpakket’.
Het was maandag, afgelopen maandag. En hoewel ik behoorlijk nieuwsgierig was naar de inhoud (en de afzender) moest ik nog even geduldig zijn. Die middag had ik namelijk een afspraak buiten de deur en ik kon onmogelijk bepakt met een dergelijke doos bij mijn gesprekspartner verschijnen.
"Ach," vroeg ik aan de man van de postkamer, "Mag ik ’m nog even hier laten staan." De man knikte.
"D’r kan nog wel een dagje bij." zei hij vriendelijk.
[En zo kwam het dat ik pas gisterenavond met het kerstpakket thuiskwam. Knap hè, dat ik me zolang heb weten te beheersen!]
En waarom krijg jij drie Kerstpakketten?
{Mowl: omdat ik er al twee had.}
Eigenlijk wou ik ook graag weten wat erin zat, maar dan zou je gedacht hebben, die nieuwsgierige vrouwen toch! En dat kan niet hé?Want ik ben helemaal niet nieuwsgierig. 🙂
{Mowl: ’tuurlijk niet.}
Was het iets van chocolade? Een paashaas?
{Mowl: zoiets.}
En wat zat er dan in dit kerstpakket? Nou ja, ik zal wel geduld hebben.
{Mowl: het valt me tegen dat jij de enige bent die dat wilt weten.}
Had je al niet een kerstpakket gehad? Niet dat ik je geen tweede gun hoor.
{Mowl: het was eigenlijk m’n derde.}