 |
|
“Pasen gaat steeds meer op kerstmis lijken.” hadden we al tegen mekaar gezegd, toen we de speciale aanbiedingen in de supermarkt bekeken.
We hoefden het niet te bespreken: wij doen daar niet aan mee. Bovendien is het bij ons bijna elke dag een feestdag – zeker wanneer Brrrr in de keuken staat.
Hij had zich uitgesloofd om een typische tapastafel voor m’n neus te zetten. Worsten in alle soorten, lekkere kaasjes, boquerones – en patatas fritas.
Chips, dus. Maar dan op zijn Spaans: van de beste aardappelen en gebakken in pure olijfolie. Onweerstaanbaar lekker.
Drie euro tachtig moet je neertellen voor een zak. Drie! Euro! Tachtig! En het is elke cent waard. Daar kan geen kalkoen tegenop.
[De aardappelschijfjes wekken alleen wat agressie op, bij mij. Ik ga grommen als er iemand anders reikt naar de kom. Er zijn geen gewonden gevallen. Niemand die bij me in de buurt durfde komen. Ze leren het.]
Oh, heerlijk. In Engeland hebben ze daar ook een versie in van die mooie witte zakjes. Dus halen, als je in London bent.
Of was dat niet London? Of wisten we dat nog niet? Of mochten we het niet weten? Wat een verwarring!
{Mowl: volgens mij heb ik hier al een puntje van de sluier opgelicht.}Â
tip :ik las via Google dat je pistache-oilie ook op je gezicht kunt smeren[bescherming tegen uitdrogen]
maar wellicht toch maar iever verwerkt in iets lekkers
gebruiken de Spanjaarden et bij hun tapas??????????
{Mowl: we hebben te weinig olie ingeslagen om mijn uitgedroogde vel te kunnen helpen. Het wordt toch happen, denk ik.}
Ik heb er ook erg van genoten, tot in de late uurtjes gesnoept, aan het glas genipt en romantische (niet altijd even realistische) toekomstplannen bedacht. Jullie zijn perfecte disgenoten en gastheren, bedankt voor de fijne avond.
{Mowl: realisme is saai.}
Die verkopen ze in skandinavie ook. Heerlijk!
{Mowl: hoe heten ze daar? Chøps?}
is de speciale olie al van pas gekomen?
{Mowl: ik heb er een stukje over kunnen schrijven.}