 |
|
Kijk mij hier staan, aan de rand van een afgrond.
Zonder problemen heb ik zelfs nog mijn fototoestel gepakt om een plaatje te schieten van dit huiveringwekkende tafereel. Knap hè?
Toen ik het plaatje schoot, moet ik bekennen, dacht ik dat ik meer over de rand was gebogen dan het resultaat verraadt. Maar toch: ik hoef niet ontevreden te zijn.
Het is niet duidelijk te zien, maar ik balancier hier toch al snel, wat zal het zijn, een meter boven de afgrond. Eén zuchtje wind, één misstap, één moment van onachtzaamheid en ik lig beneden.
[Waarom ben ik niet zo koelbloedig wanneer ik dezelfde situatie verplaats naar pakweg twee meter of hoger?]
Gelukkig kwam er geen trein voorbij… (je houdt je hart vast.)
{Mowl: wat een onvoorstelbaar leed zou dat kunnen hebben berokkenen. Ook voor jullie.}
Het zal wel de zwaardere consequentie van het vallen van grotere hoogte zijn die de schrik aanwekt. Of is dat te rationeel?
{Mowl: soms denk ik dat er gewoon meer tussen m’n oren zit dan er buiten.}