Van de twee kinderen met klemborden bij de ingang van ’t nieuwe station sprak uitgerekend de meest puisterige me aan.

“Meneer, zou ik u wat mogen vragen?” vroeg ie.

“Maar natuurlijk.” zei ik. De jongen keek op z’n blaadje.

“Heeft u wel es van ’t Deltakwartier gehoord?” las ie op.

“Nee.” antwoordde ik naar waarheid. De jongen vulde Nee in op ’t velletje. D’r stond al ’n heel rijtje wat sneu ogende Nee‘s, zag ik. Omdat de jongen verder geen vragen meer had mocht ik doorlopen. Na ’t nieuwe station bekeken te hebben, keerde ik weer terug. Dezelfde jongen hield me aan.

“Meneer, heeft u wel es van ’t Deltakwartier gehoord?” las ie van z’n bord.

“Ja.” zei ik. De reactie deed de jongen opkijken.

“Heus?” zeidie ongelovig. “Wanneer?”

“Zonet.” zei ik. “Toen je me die vraag de eerste keer stelde.” Teleurgesteld liet de jongen z’n klembord zakken.

“O.” zeidie.