Het gaat langzamerhand weer wat beter met ons, dank je.

Alles moet eerst slechter worden voordat het beter wordt, is mij altijd geleerd. Dit geldt van een fikse verbouwing tot een flinke verkoudheid. Ergens heb ik de lichte koorts wel gemist, die — zo vind ik — bij een eenvoudig griepje hoort. Misschien is het ook wel helemaal geen griepje geweest, wie zal het zeggen.

Maar vandaag wil ik de aandacht voor ons welbevinden even verschuiven naar mijn moeder. Zij gaat vanochtend onder het mes. Een, naar het schijnt, routine-operatie moet ervoor zorgen dat ze weer zonder al te veel pijn haar rechterhand kan gebruiken. Zoals zoveel mensen van haar leeftijd wordt mijn moeder geplaagd door artrose. Dat is wel even wat serieuzer dan een behaaglijk koudje.

De kwaal belemmert haar bij het grijpen. Zelfs schrijven wordt hierdoor bemoeilijkt. Dat ging zo niet meer. De chirurg snijdt daarom deze ochtend een zenuw door waardoor de pijn wordt bestreden.

[Ik heb even al mijn egoïsme opzij gezet en een kaarsje voor haar opgestoken. Je doet tenslotte wat in je bereik ligt, als liefdevol kind.]