Er is een nieuw Italiaans restaurant in de stad. Da Giulio heet ie, naar de gastheer, Guilio Canu.

Die naam zou je bekend moeten voorkomen, want tot voor kort baatte hij de veelgeprezen Trattoria Artusi uit, het restaurant van het Bilderberg-hotel in Oosterbeek. Artusi kreeg lovende kritieken en nu vond Giulio het tijd worden om voor zichzelf te beginnen.

Een half jaar geleden heeft ie het toenmalige restaurant Van Groningen overgenomen. De inrichting is praktisch onveranderd gebleven: strak, modern. Je vindt hier geen chiantiflessen aan vissersnetten. Wel een gedurfd kleurenspel en klassiek gedekte tafels.

Giulio is een uitstekende gastheer. Hij weet je het gevoel te geven speciaal te zijn. Zo laat hij de witte truffel en de grappa gewoon op tafel achter, terwijl ie even een praatje met andere gasten maakt. Het vertrouwen dat je er geen misbruik van zult maken is waarborg genoeg.

We kozen voor een klein menu. Twee antipasti en twee primi — daar moesten we het mee doen, vonden we.

Een misto met zeebaars, diverse soorten worst en de heerlijkste olijfjes die deze aarde kent en een authentieke carpaccio.

-„Ik heb elders drie keer carpaccio besteld en drie keer teruggestuurd.� zei Giulio. Hij legde uit dat het flinterdungesneden rundvlees puur op zich gegeten moet worden niet op een berg krulsla gekwakt. We waren het helemaal met hem eens. Verder maakte Giulio zich kwaad over de keuringsdienst, die bepaalt dat de temperatuur van de carpaccio niet boven de 4°C mag komen.
-„Dodelijk voor de smaak.� vindt hij. Hij gelooft dan ook niet deze Europese regelgeving in Itali렺elf zal worden doorgevoerd. En wij evenmin.

De eerder genoemde witte truffel vergezelde de tagliatelli. Giulio vond het zijn plicht om een kleine lezing over de goddelijke zwammen te geven. Hij was extatisch over de truffels die ná ¤e kerstdagen geoogst gaan worden. Desalniettemin zorgde de witte truffel bij de lintpasta voor een ongekende smaakexplosie.

Eenvoudiger was de ravioli met spinazie en ricotta. De licht-zoete tomatensaus maakte de combinatie perfect.

We moesten een waardering geven. Het restaurant zelf kreeg een 9½ — dat het daartoe beperkt bleef kwam vanwege het uitzicht op de parkeerplaats voor het provinciehuis. De bediening — Giulio zelf dus — geven we, heel voorzichtig, ook een 9½. Maar voor het eten ontkomen we er niet aan: dat is een dikke 10 waard. Het eindresultaat mag er wezen: een 10-.

[Om te kijken of we ons niet hebben vergist moeten we snel weer eens terugkeren. Het leven van een recensent is niet eenvoudig.]