Een deel van het geheim van het succes in het leven is te eten waarin je trek hebt en het voedsel het van binnen te laten uitvechten. Mark Twain
De vrouw voor me klom de stationstrap op. Ze merkte niet dat een plastic bakje uit haar rugzak viel. Ik raapte het op.
“Mevrouw!” zei ik, “U laat wat vallen! Mevrouw!”
Maar de vrouw reageerde niet. Toen zag ik dat ze twee gehoorapparaten droeg. Ik tikte op haar rechterschouder.
Ze schrok en draaide met een ruk naar links. Dan naar rechts. Daar was ik met het plastic bakje.
“Dit viel uit uw rugzak, mevrouw.” zei ik. Ze knikte en pakte het bakje aan. Daarna voelde ze achter zich en merkte dat de rits open was.
“Ik-ben-ver-ge-ten-de-rug-zak-dicht-te-doen.” riep ze. “Dank-u-wel.”
[Verguld met mezelf liep ik door. Had ik me daar toch maar mooi even een auditief uitgedaagde geholpen. De dag was weer goed begonnen: ik had m’n stukje.]
Levensgevaarlijk. Voor het zelfde geld was het: ‘Ik tikte op haar rechterschouder, ze schrok en draaide met een ruk naar links, viel op de grond en kreeg aan een hartaanval’. Maar ach, dat had ook een verhaaltje opgeleverd.
{Mowl: misschien wel een dubbele aflevering.}
Ik heb ook wel trek in een auditieve uitdaging. Wat zal ik doen?
{Mowl: je vingers in je oren.}
Ik krijg op slag trek in een heerlijke zomerse pasta schotel. Zo eentje als op de foto
{Mowl: al wat je nodig hebt is pasta, tonijn, tomaat en Brrrr.}
Ik zou toch bijna denken dat je te goed voor deze wereld bent René. Maar ik lees alweer dat het ook veel eigenbelang is. Nou ja je doet het ook weer voor ons.
{Mowl: wat goed is voor mij is goed voor jullie.}