Dan ging je zitten, draaide je hoofd naar de zon en nam de tijd. Want die had je in overvloed, zo leek het – of zo liet je me geloven, in elk geval. Of nee, dat wilde ik geloven. Want je was er al voordat ik er was en zou mijn hele leven blijven, tot ik er niet meer zou zijn, zodat ik mijn hele leven zou kunnen kijken hoe je ging zitten en je hoofd naar de zon draaide. En de tijd nam.

Maar het was andersom. Dat wist ik ook wel – dat had ik kunnen weten, moeten weten, want ik ken het leven – nou ja, ik denk soms dat ik het leven ken. Een beetje, tenminste.

Maar ik weet niks van de dood.

Want toen het erop aankwam, was het niet zoals ik had gedacht. Niet zoals ik had gehoopt. Het was net andersom.

En de tijd nam jou.